Kalan

Telaşlı değildim onu ilk gördüğümde.
Kirpiklerinden yüzüne akan hüznü sevdim.
Evet
Telaşlı değildim bu kadar.
İskeleye inen sokağından
Aheste aheste yürürdüm.
Saçaklardan inerdi gece kaldırımlara boylu boyunca.
Şimdi
Son kalan ışıkları götürüyor
Meçhul bir karanlık peşisıra.
Geride kalıyor sessiz çığlıklarım.

imkansız

Ben bir yol olmuşum
gittiğim yer neresi bilinmez
acılarımı toplayıp gectiğim sokaklardan
eşiğinde yok olmuşum.
kapındayım.

Ben bir ağaç olmuşum
dallarımda yorgun kırlangıçlar
bir akşamüstüne uçarcasına batar güneş
ben dallarına hapsolmuşum
toprağındayım.

Uzak

Gözlerimden
Güneş geçti
Sen
Karşı kıyıda küskün
Canımdan bir kuş uçtu...

Hayal

Bir sokak lambasının
Yalnızlığı
Ve uzak bir ses
Bu akşam tek düşündüğüm
Dallarına salıncaklar kurduğum
Çocukluğum...

Yolculuk

Bir el tutuyorum
Sanki tanıdık yürüdüğüm eski sokaklar
Bir kent bırakıyor beni senin koynuna
Aşina bir ses sanki şu an gülüşün
Ben yudum yudum içerken zamanı
Senin gözlerinde akşamüstü telaşı
Şimdi burada olsan
Bir daha öpsem çocukluğumdan uzanıp...
31.Mart2011
Ankara Treni...

Gece

Şimdi gece düşer bu şehrin nemli sokaklarına
Umudum düş olmuş usumda.
Dilimde eğreti bir türkü
Gecenin içinde haykırdığım bir fısıltı gibi...